'Mijn kind mag niet snoepen'

Enkel puur

Ik heb me vóór zijn geboorte reeds voorgenomen dat mijn kind zo lang mogelijk geen snoep krijgt. Dus geen E-nummers, toegevoegde suikers, kleurstoffen enzo. Niets van dat alles, puur en gezond is wat de klok slaat! Ik leek dat steeds aardig te kunnen doorvoeren. Als baby was het sowieso makkelijk, maar ook in zijn tweede levensjaar heb ik koek en andere narigheid aardig buiten zijn zicht weten te houden.
 

WK 2014

Maar dan. WK 2014. Wij houden wel van gezelligheid en dus sluiten we aan bij het grote scherm buiten op ons pleintje. De kinderen kunnen lekker rond rennen en wij kunnen ons onder het genot van een hapje en drankje, vol in de wedstrijd storten!
 

Geel-Roze spekjes

Mijn mannetje speelt lekker met de kindjes uit de buurt en ik geniet nietsvermoedend van de wedstrijd. Totdat ik ineens merk dat de buren erg om mijn zoontje moeten lachen. OMG! Tot mijn grote schrik zie ik vooraan bij het grote TV scherm op de grond een grote schaal vol met roze-geel geruite spekkies staan! Nou vol is de schaal eigenlijk niet meer. Mijn zoon propt nog snel het laatste spekkie in zijn mond en kijkt mij met een grote grijns triomfantelijk aan.
 

Meteen verslaafd

NEE! Mijn kind is verpest! Nu hij de smaak van suiker geproefd heeft is hij vast metéén verslaafd. En wil hij alléén maar meer en nóóit meer wat anders. Dat schreeuwt het ietwat rigide deel van mij althans. Als een dolle trek ik mijn zoon bij het snoep weg. Ik zie de andere ouders een beetje geschrokken door mijn reactie, mijn kant opkijken.
 

‘Mama, ik wil taart’

Daarna is het een tijdje rustig, tot we op verjaarsvisite gaan. Ter plaatse gaat mijn zoon aan mijn been hangen en ik hoor hem iets fluisteren. Ik maak mijzelf nog een ogenblik wijs dat ik het verkeerd verstaan heb. Helaas. Ik verstond het goed. ‘Mama taart!’ Mijn zoon vraagt me voor het eerst om taart. Ik slik een aantal maal maar besluit het met hem op te lossen. We nemen allebei een klein stukje taart. Want eigenlijk vind ik dat hij gelijk heeft ook. Op een verjaardag hoort taart.
 

Kaasstengels

Maar dan de volgende uitdaging op de eerstvolgende verjaardag. Dit is zo’n gelegenheid waar de lekker hapjes voor het grijpen staan op álle tafels (met refill systeem van de goede gastvrouw). Zoonlief kruipt gezellig bij papa op schoot en quasi nonchalant zie ik zijn handje richting kaasstengels bewegen. Papa heeft niets door en hup zijn mondje zit al vol met de volgende kaasstengel reeds in de aanslag. Het ietwat rigide deel van mij wordt plotseling wakker. En van schrik trek ik hem zó van schoot af. ‘Kaasstengels? Niets daarvan!’ Mijn ventje wordt kwaad, hij gilt en krijst. Afleiden met speelgoed is niet meer mogelijk. We zijn maar wat eerder naar huis gegaan. Ik vraag mezelf af of ik dit goed heb aangepakt.
 

Focus op snoep

Ik had zo gehoopt dat door mijn inspanningen, mijn zoon juist níét gefocust zou zijn op eten. Na een gesprek met een andere moeder heb ik het helderder. Élk kind is gericht op snoep. Vooral op feestjes. Daarnaast wil geen enkel kind een uitzondering zijn en iets niet mogen wat andere kinderen wél mogen.
 

Compromis

Ik heb dan ook besloten dat ik mijzelf iets ga aanpassen. Bij een verjaardag hoort taart en dan mag ook mijn kind best een klein stukje. Ik zorg wel dat ik niet rond etenstijd op een verjaardag aan kom. Hij heeft vooraf goed te eten of we gaan naar huis om thuis goed te eten. Ik denk dat ik op deze manier een mooi compromis gevonden heb om voorlopig op een relaxte manier met mijn zoon naar een verjaardag te gaan. Maar waar ik mij ook senang bij voel. 


Door: dietist Irene